Serial stworzony przez Chucka Lorre’a i Billa Prady’ego został wyemitowany po raz pierwszy w 2007 roku i był oglądany przez miliony ludzi, przez 12 lat, na całym świecie. Na początku serial otrzymywał bardzo mieszane recencje, ale szybko dotarł do fanów i w ciągu dwóch lat stał się fenomenem telewizyjnym. I chociaż pod koniec jego emitowania większość oglądających była już nieco zmęczona (wartość komediowa serialu znacznie spadła), nadal utrzymywał on sporą grupę zapalonych widzów.

Teoria Wielkiego Podrywu (ach te koszmarne polskie tłumaczenia..) przypomina mi Różowe Lata 70’te (Thats 70’s Show). Jest to typ serialu komediowego, który pojawia się raz na każde pokolenie i zyskuje popularność dzięki temu jak bardzo jest złożony, jednocześnie będąc ponad miarę realistyczny. Dlatego też, w moich oczach oba seriale są niesamowicie podobne. Wszystko zaczyna się od grupy młodych dorosłych lub nastolatków – ich rodziców, przyjaciół. Serial ukazuje ważne wydarzenia, zarówno polityczne, jak i kulturowe ich pokolenia, oraz wykorzystuje codzienne problemy, aby pokazać trudności, z jakimi boryka się każde pokolenie, w odniesieniu do tego, jak świat funkcjonuje w ich czasach. Oba programy są nagrywane przed publicznością na żywo i pojawiają się w nich celebryci jako goście.

Większość moich znajomych zaczęła oglądać BBT w zasadzie na tym samym etapie życia, co bohaterowie serialu. Pomięszkując w wynajmowanych kawalerkach, chodząc codziennie do pracy, mając trudne wybory pomiędzy oszczędzaniem pieniędzy, a wydaniem ich na fajne rzeczy, które chcieliśmy mieć. Niezależnie od tego, czy byliśmy kujonami, czy nie, przemawiały do nas zarówno żarty, jak i chwile pełne emocji, ponieważ prowadziliśmy ten sam tryb życia.

Jednocześnie założeniem serialu było pokazanie wszystkiego z pozycji typowego 'nerda’. Naszymi głównymi bohaterami byli naukowcy z fajnymi hobby i zainteresowaniami oraz wiedzą naukową. Można powiedzieć, że serial odegrał znaczącą rolę w promowaniu kultury nerdów i bardzo przyczynił się do tego, jak społeczeństwo postrzega tego typu ludzi. Bohaterowie byli zabawni i sympatyczni, a postać Penny’s sprawiła, że „fantastyczne bebechy” były bardziej zrozumiałe dla widzów, którzy nie podzielali naszej miłości do fantasy czy science-fiction. Można też powiedzieć, że dla niektórych widowisko miało wartość edukacyjną, wprowadzając do ich życia popularne tematy związane z nauką i technologią.

I chociaż jego jakość serialu spadała z sezonu na sezon (podobnie jak w Thats 70’s Show), serial do końca był zabawny i pozostanie niezapomniany – przynajmniej w Internecie.