Premiera Dark Crystal: Age of Resistance miała miejsce 30 sierpnia i serial okazał się jedną z najlepszych produkcji ostatnich lat. Ponad 2500 osób pracowało nad przywróceniem Thra, a wysiłek tej grupy stworzył absolutne arcydzieło.

Muszę przyznać, że ta seria mnie bardzo zaskoczyła. Jakoś tak się złożyło, że nigdy nie poznałam oryginalnego Mrocznego Kryształu Jima Hensona z 1982 roku. Nigdy też nie wyobrażałam sobie, że będzie to tak duże dziedzictwo kulturowe. Właśnie dlatego przytłoczyła mnie skala i złożoność materiału. Wszechświata, który mógłby iść ręka w rękę z tym stworzonym w „Neverending Story” lub Narnii.

Pomysł stworzenia nowego Mrocznego Kryształu pojawił się po raz pierwszy około 2000 r., dzięki scenarzystowi Davidowi Odellowi. Niestety produkcja została zawieszona. W jednym z wywiadów Odell wyjaśnił, że ekipa produkcyjna po prostu obawiała się, że projekt jest zbyt duży i skomplikowany. #TrudnoIchWinić..

Pomysł jednak nie umarł i został przywrócony w 2017 roku dzięki Louisowi Leterrierowi, Jim Henson’s Company i Netflixowi – wszechmocnemu gigantowi, który postanowił wpompować dużo pieniędzy w ten pomysł. Ku radości wszystkich ostatecznie stwierdzono, że wszystkie rekwizyty filmowe – wraz z marionetkami, będą wykonane ręcznie, a CGI będzie wykorzystywane wyłącznie w celu ulepszenia całości.

W tym momencie mogę sobie tylko wyobrazić, jak kosztowna musiała być produkcja – ponieważ oryginalny film z lat 80. kosztował 15 milionów USD. Niestety nie byłam (jeszcze) w stanie znaleźć informacji o całkowitych kosztach, które musiały być znaczne. Biorąc pod uwagę ogromną ekipę produkcyjną, wszystkie rekwizyty, scenerię, robotykę, wszystkie 110 lalek i koszt CGI, które wykorzystano w ujęciach w celu usunięcia przewodów i lalkarzy – musi to być ogromna kwota. Mimo wszystko uważam, że decyzja Netflix o realizacji prequela była strzałem w dziesiątkę i w żaden inny sposób nie można by osiągnąć tego efektu.

Scenariusz serialu został opracowany przez Jeffreya Addissa i Willa Matthewsa (nie rozumiem, dlaczego scenarzyści zawsze są w parach…). Ci panowie wykonali niesamowicie dobrą robotę, utrzymując solidną i konsekwentną historię. Zrównoważyli rozwój postaci, akcję, narrację i potrafili tchnąć ducha Thra w opowieść. Wykorzystywali także wszystkie pomysły pozostawione przez oryginalny film, a także prequelową sagę stworzoną przez MJ Lee.

Szczerze mówiąc, nie pamiętam czasów, w których oglądałam cokolwiek, co było dobre i jednocześnie pozbawione przemocy, brutalnych i krwawych scen. Oczywiście Dark Crystal ma swoją mistyczną ciemną stronę, ale liczba scen pokazujących rzeczywistą przemoc jest naprawdę bardzo mała.

A ja myślałam, że w naszych czasach nie można stworzyć niczego twórczo imponującego bez przedstawienia brudnego oblicza ludzkości. To właśnie dobroć, delikatność i czystość opowieści o walce dobra ze złem sprawiają, że całość jest wyjątkowa.

Nie pamiętam też czasów, kiedy oglądając cokolwiek, mogłam powiedzieć „Jakie to piękne!”. A to była właściwie była pierwsza rzecz, którą powiedziałam o tej serii. Filmy lub seriale są często wypełnione niesamowitymi efektami wizualnymi – nawet zapierającymi dech w piersiach. Ale rzadko można powiedzieć, że są piękne.

A tak dla porównania ostatnią rzeczą, którą uznałam za piękną, było Lothlorien na dużym ekranie, w 2001 roku. Osiemnaście lat temu! Dlatego poziom mojego uznania dla tej serii przebił zdecydowanie skalę.

Muzyka jest prosta i emocjonalna – idealnie pasuje do każdego wydarzenia i każdego efektu wizualnego. Niezwykle pasuje również do baśniowej krainy Thra i Gelflingów.

Za tą kompozycją stoi Daniel Pemberton, który powiedział: „Chciałem, aby muzyka była tak magiczna jak sama Thra – organiczna, niedoskonała, dziwna, mistyczna, nieziemska i cudowna. Chciałem stworzyć nowe dźwięki, które wydawałyby się pochodzić z samego świata, a także wykorzystać tematyczne elementy orkiestrowe na dużą skalę, aby wprowadzić emocje w podróży bohaterów. Chciałem muzyki i dźwięków, które napełniłyby cię podziwem, ale także cię przeraziły. Bardzo ważne było dla mnie, aby wszystkie dźwięki wydawały się pochodzić tylko z samej Thra – bez fortepianów i elementów elektronicznych ”.

Obsada artystów głosowych jest ogromna i bardzo imponująca. Specjalne gratulacje dla Simona Pegga, który pożyczył swój głos Szambelanowi. Dało to duszę najbardziej przebiegłemu ze Skeksów. Natychmiast sprawiło, że pomyślałam, że chciałabym stworzyć postać podobną do Littlefingera na potrzeby moich sesji RPG. A poniżej tylko próbka tego, jak fajna była obsada aktorska.

Oczywiście zaraz po zakończeniu oglądania Czasu buntu obejrzałam oryginalny Ciemny Kryształ. Pojawiła się ogromna ilość smutku i pytań bez odpowiedzi. Mam tylko nadzieję, że na te pytania odpowie sezon 2 i być może twórcy znajdą sposób, aby zapobiec katastrofie, która spadła na Gelflingi lub ją chociaż złagodzą.